Al maanden gaat mijn peuter – behalve in de vakantie dan – iedere woensdag met veel plezier naar peuterdans. Vandaag mochten de ouders en opa’s en oma’s ook kijken in een zogenoemde kijkles. Voor het eerst had ik daar tijd voor. En ik snap nu wel waarom de peuter peuterdans zo leuk vind.
En nee, ik had nog niet eerder gekeken. Vooral omdat zij op woensdag op het kinderdagverblijf rond loopt en diezelfde peuterdans ‘s middags in de hal van het kinderdagverblijf wordt gegeven. Het is eigenlijk een deur verderop. Handig, want dan hoef je dus niet te halen en te brengen.
Daarbij is woensdag een dag dat ik veel werk en tegelijkertijd ook nog een ondernemende dreumes heb rond drentelen die ook nog ‘s middags slaapt.
Maar goed, je begrijpt: een kijkles zat er even niet in.
Tot nu. Mijn vriend zat ziek op de bank, geveld door een verkoudheidsvirus. Niet leuk voor hem, maar daardoor kon hij wel op de dreumes passen als ik naar die kijkles ging.
En ik geef het toe: ik heb énorm gelachen tijdens de kijkles. Ik vind één peuter soms al een uitdaging, maar twaalf peuters in bedwang houden? Ik vind het knap. Toch slaagde de dansjuf daar behoorlijk in. Zo zaten ze allemaal keurig aan tafel een glaasje limonade te drinken en een stuk fruit te eten toen ik binnenkwam.
Dat krijg ik thuis soms met één peuter niet eens voor elkaar.
‘Mama!’riep mijn peuter. ‘JE BENT ER!’ terwijl de juf een hartje op haar wang schilderde. Daarna mocht ik plaats nemen op ‘de grote stoelen.’ Vervolgens mochten de peuters naar hun eigen stip met een eigen kleur lopen. Dat ging de ene peuter wat beter af dan de ander. Laat ik het zo zeggen: de concentratieboog van drie seconden klopt echt.
Maar het was een schattig gezicht. In tutu’s en mooie jurkjes klapten, stampten en dansten de peuters dat het een lieve lust was. Mijn peuter had er overduidelijk reuze veel plezier in. Enthousiast deed ze mee. Net als haar vriendinnetjes.
Ik werd er zelf ook vrolijk van. Je zou bijna zelf op peuterdans gaan.
Na twintig minuten was de les over, kregen ze nog een stempel en kreeg ik een héle dikke knuffel van de peuter. ‘Ik vind het zo leuk dat je er bent’, zei de schat. ‘Ik vind het ook heel leuk’, antwoordde ik. En dat meende ik oprecht. Intussen holden de andere peuters kriskras door de ruimte. Want dat is wat peuters doen.
Nadat ik haar weer had terug gebracht, fietste ik weer terug naar huis en bedacht mij dat ik de volgende keer weer ga kijken. Maar dan bij kleuterdans.
Geef een reactie