Als jij mij vraagt wat ik tijdens mijn zwangerschap gerust had willen overslaan, dan ga ik het niet hebben over de weeën of over de bevalling. In verhouding vond ik die zwangerschapscursus – waar ik mijzelf nota bene voor had opgegeven – véél en véél erger.
Geen idee wat mij bezielde toen ik dacht dat zo’n zwangerschapscursus wel wat voor mij zou zijn. Ik ben helemaal geen groepsmens, heb al lang honderd internetsites en minstens zoveel boeken gelezen voor ik zo’n cursus volg en veel intieme details van andere mensen hoef ik ook nooit te weten.
Maar nee. Misschien waren het de hormonen, misschien was het mijn onzekerheid of misschien was het gewoon een combinatie toen iemand opperde dat zo’n zwangerschapscursus ‘best leuk was.’ Vooral omdat ik daar ‘veel informatie zou opdoen’ en ‘goede ademhalingsbewegingen leerde.’ En ja lieve mensen, dat zou allemaal leiden ‘tot een makkelijker bevalling.’
En daar was ik ontvankelijk voor. Ik keek namelijk best veel, nee – heel veel, tegen die bevalling op.
Dus gaf ik op mij op voor een wekelijkse cursus die anderhalve maand duurde. Was iets met een combinatie van theorie en praktijk. De theorie bleek later in te houden dat dezelfde stof over een bevalling je minstens drie keer werd verteld ( ik heb tijdens die uitleg in mijn gedachten veel artikelen en blogs geschreven) en de praktijk waren ademhalingsoefeningen die iedere week herhaald werden.
Nou ja, afgezien van een partneravond dan. De meeste mannen – onder wie die van mij – zaten er redelijk onvrijwillig bij.
Gold ook voor de rest van de zwangere vrouwen in de groep. Ken je die verhalen van dit soort groepen die tot aan hun dood lopen te lachen, gieren, brullen over hun kinderen? Nou, die bestaan dus. Alleen zat ik er niet in. Deze groep hing als los zand aan elkaar. Zelfs de gemeenschappelijke overeenkomst dat we zwanger waren, was niet genoeg.
We hadden gewoon géén common ground, zoals de Angelsaksen het zo mooi kunnen zeggen. Nou ja, behalve die grond dan die we deelden als we die ademhalingsoefeningen deden. Maar zoals ik al eerder zei; ik ben geen groepsmens.
En nee, heel veel zekerder deed de zwangerschapscursus mij ook niet voelen. Vooral toen ik in diezelfde groep toegaf dat ik bang was voor de bevalling. Sommige vrouwen keken mij aan alsof ik helemaal gek was geworden. Bang voor de bevalling, stel je voor. Nee, ben je gek. Bevallen is toch easy peasy?
Het enige jammere van zo’n groep was dat ik de meeste vrouwen na de geboorte van hun kind nooit meer heb kunnen vragen naar hun bevalling. Maar ik wed dat op z’n minst een paar van die vrouwen niet meer zo lekker losjes deden over de geboorte van hun kind.
Maar ach – ik zie de meeste van hen ( op een paar na -die echt toch best oké bleken ) niet meer. Een zwangerschapscursus doe ik namelijk nóóit meer in mijn leven. Niet omdat ik nooit meer zwanger wil worden – dat lijkt me dan wel weer oké – maar omdat ik gewoon wel iets ga doen met vrijblijvende zwangerschapsyoga. Kan ik lekker blijven adem halen zonder dat ik zes keer hetzelfde moet aanhoren over het verloop van een bevalling.
En alleen dat vind ik nu al ontspannend.
© 2013 – 2018, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
he Daan,
Dit doet mij denken aan mijn eerste zwangerschap en die vermalendijde cursus.
Ook ik ben geen groepsmens en ook ik vond het maar helemaal niks.
Nadien nooit meer gedaan, vreselijk…ook Fokke wou niet mee naar de partneravond…zo zowel hij als ik zijn er dus niet geweest…
Als ik iets nutteloos vond en nog vind is het wel een zwangerschapscursus..
Groetjes je tante.
Haha, zou die afkeer voor zo’n zwangerschapscursus in de familie zitten? 😉