Vandaag las ik op Urbanchicks een blog van een vrouw die nu ze de dertig naderde, werkte en samenwoonde de vraag kreeg van een collega of zij niet eens aan kinderen ging beginnen. De schrijfster in kwestie wist het uiteindelijk nog niet en liet het daarbij. Maar er zijn ook vrouwen die heel goed weten dat ze geen kinderen willen. Alleen accepteert soms de omgeving dat een stuk minder.
En misschien lijkt het in eerste instantie raar dat ik hier een blog over plaats op – uitgerekend – een site voor moeders. Maar let’s face it, de meeste van ons kennen ook vrouwen en mannen die helemaal geen zin hebben in kinderen. Is hun goed recht.
Moedergevoelens
Het maakt mij eigenlijk ook geen bal uit. Al wilde ik vanaf jongs af aan dolgraag een kind. Noem het moedergevoelens, noem het rammelende eierstokken of noem het de menselijke overlevingsdrang – mag van mij allemaal – maar dat had ik nu eenmaal.
Eerst nog andere dingen …
Al zag ik – en daarom begreep ik die auteur van die blog ook prima – het niet zitten om al jong aan kinderen te beginnen. Ik had niet de juiste vent gevonden, ik wilde mijn studie’s afmaken, genieten van mijn leven in Amsterdam en ervaring opdoen. Op mijn 25ste was ik er nog niet klaar voor.
Partner wil niet
Aan de andere kant had ik op dat moment wel een vijftien jaar oudere vriend die één ding heel zeker wist: hij wilde geen kinderen. Toen-ie doorhad dat ik daarom mijn biezen zou pakken, veranderde hij wel erg snel van mening om vervolgens weer te weigeren om over het onderwerp kinderen te praten.
Ook dat was zijn goed recht. Je kunt iemand niet dwingen. Geloof ik niet in. Hij had z’n eigen redenen om het niet te willen. En wie ben ik dan om iemand een kant op te dwingen? En dus pakte ik wel mijn biezen. Ik zag geen toekomst met hem. Gelukkig vond ik een paar jaar later mijn liefde die het wel zag zitten om met mij een kind op de wereld te zetten.
Eigen redenen
Maar zoals ik al eerder zei: iedere man of vrouw die geen kinderwens koestert, heeft z’n eigen redenen daarvoor. Zo had ik ooit eens een superleuke, iets oudere collega die geen kinderen wilde omdat ze een leven met kinderen niet zag zitten. Niet omdat ze kinderen per definitie vervelend vond, maar omdat ze een ander leven wilde leiden.
‘Maar wat krijg je er dan voor terug?’
En ook al dacht ik er niet zo over, ik respecteerde wel haar keuze. Kinderen zijn niet per se zaligmakend. Vooral in de eerste jaren gaat je slaap er aan, moet je van alles regelen met werk, oppas en ander gedoe en schieten veel dingen er even bij in.
Dat is een omslag.
‘Wat krijg je er dan voor terug?’ vroeg laatst een kinderloze vriend aan mij. Terechte vraag. Maar wat ik er voor terugkrijg? Spelen met mijn dochter in de tuin, het plezier als ze voor het eerst kan lopen of de kus en de omhelzing die je soms vanuit het niets krijgt.
Kleine dingen, maar voor mij briljant.
Bijna onbeschoft
Maar dat betekent niet dat ik andere mensen veroordeel omdat zij geen kinderen willen. Als ik hoor van die oud-collega en andere vrienden wat zij over zich heen krijgen omdat ze geen kinderen willen? Het is bijna onbeschoft. Soms een gevalletje van stevige projectie en anders wel bemoeiziek. Opmerkingen als ‘maar een carrière is ook niet alles’ en ‘dan zal er later niemand voor je zorgen als je oud bent’ zijn gewoon echt niet aardig.
Een beetje respect
Een open gesprek en een beetje respect wel. Van beide kanten. Die oud-collega en die vrienden vragen namelijk wel hoe het mijn dochter gaat. En ik ga ze niet lastig vallen met vragen die ze allang voor zichzelf hebben beantwoord.
Vroeg of laat weet je ergens wel hoe het staat met je keus om aan kinderen te beginnen. En anders is geen beslissing ook een beslissing. Het gaat erom of je het gevoel hebt dat je een goed leven leidt. En dat kan met, maar ook zonder kinderen.
Afbeelding: © Kelliem | Dreamstime.com
© 2014, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie