Naast een peuter en een baby, hangen in dit huis nog twee Bengaalse katten rond. De één is een veel te dikke kater, de ander – z’n zusje – een witte diva. Tenminste, dat is haar bijnaam. En diva’s zijn kritisch. Vooral wat betreft kinderen en mensen. Maar wat schetst de verbazing? De witte diva blijkt dol op de baby.
En dan te bedenken dat het tweetal – toen mijn oudste dochter net geboren was – doodsbang waren voor die baby. Dat kleine onbekende ding dat raar rook en onbekende geluiden maakte? Ze moesten er niets van hebben. Toen vervolgens dat kleine ding ook nog herrie ging maken, werd het allemaal wat teveel. Vooral als de baby huilde, dan ging de witte diva er miauwend naast zitten.
Tot natuurlijk die baby een dreumes en daarna een peuter werd. Inmiddels zijn ze er – min of meer – aan gewend dat ze – hoe vaak ik ook zeg dat het niet mag- aan hun staart getrokken worden of geplaagd worden met een of ander speeltje. Maar waar de kater het allemaal over zich heen laat komen, wil de witte diva er vaak ook wel vandoor gaan.
Net als ze trouwens er vaak vandoor gaat als er mensen komen die ze niet aardig vindt. Want gut oh gut, de witte diva is kritisch. Sommige mensen of kinderen vindt ze meteen de bom, terwijl ze bij anderen mijlenver uit de buurt blijft.
Een kat met een mening. Het is om moe van te worden.
Maar wat schetst de verbazing? Ze is niet weg te slaan bij mijn tweede dochter, de baby. Toch raar. Toen we in februari thuis kwamen van ‘t ziekenhuis deed zowel de kater als zij niet meer spastisch toen ze de baby zagen. Zo’n spugend, schreeuwend en stinkend geval kenden ze per slot van rekening al. Ze hadden daarna ook niet veel oog voor de baby.
Zo leek het.
Want het allergekste? Daarna liep de kater vaak langs en drukte zijn snuit op ‘t hoofd van de baby. Een goed teken. want katten doen veel op geur. En dat was waarschijnlijk een teken dat-ie haar geur herkende en dat ze d’r meteen bij hoorde. Geen wonder dat-ie ook wel eens naast haar sliep op het kleed.
Maar de witte diva- normaal gesproken veel kritischer, ik blijf het zeggen van ‘t kreng – is niet bij d’r weg te branden. Als mijn baby slaapt op de bank, hangt de witte diva ernaast. Wordt de baby verschoond? De kat zit vanaf de deuropening toe te kijken. Gaat de baby in bad? De witte diva zit op de badrand of in de vensterbank.
Waarom het zo is? Moedergevoel? Ruikt de baby lekker? Wil ze een speelkameraadje? Beats me. Soms zijn katten rare dingen. Maar zolang het zo gaat, hoor je mij niet klagen. Soms zijn witte diva katten nog best down to earth.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie