Zolang ik mij kan herinneren wilde ik dolgraag kinderen. En ja, ik ben ook enorm blij dat ik en mijn vriend nu twee dochters hebben. Alleen merk ik dat ik soms niet zo goed ben in al die dingen die bij het moederschap lijken te horen. En dan vraag je je soms toch stiekem af of je wel zo’n geschikte moeder bent …
Die basis dingen gaan wel …
Met de basis dingen heb ik geen moeite. Schone kleding, haren kamen, iedere dag onder de douche, eten en drinken geven, tanden poetsen of voorlezen? Dat kan ik wel. Net als ik heel goed mijn meiden kan knuffelen ( totdat ze er zat van worden), kusjes op een zere knie kan geven of midden in de nacht een speentje erin kan duwen.
Het gaat meer om de dingen erom heen. Vooral nu mijn peuter ouder wordt.
Ik ben die moeder …
Ik ben die moeder waar veel ouders met een schuin oog naar kijken. Vooral omdat mijn peuter ‘s ochtends niet door mij of mijn vriend naar de peuterschool wordt gebracht, maar door een medewerkster van de kinderopvang ( die mijn peuter overigens goed kent). Ik haal haar wel op. Aan de blikken van sommige ouders te zien wordt die constructie niet echt goed gekeurd.
De reden? Mijn vriend moet vroeg weg naar het werk en ik heb een baby en een laptop die ook meteen opengaat ( de laptop, niet de baby). Dan is het handiger als mijn vriend de peuter rond half acht naar de kinderopvang brengt. Maar blijkbaar is dat uniek. ‘Jullie zijn de enige die dat hier zo doen’, wist een medewerker van de peuterschool mij te vertellen. Vond ik best apart. Ik ken genoeg verhalen van werkende vrienden en buren die dat ook zo aanpakken. Maar hé, blijkbaar hebben die andere ouders meer tijd.
Overigens is dat niet het enige. Ik word door sommige ouders ook met een schuin oog aangekeken omdat ik nog met mijn telefoon in de weer ben als mijn dochter er nog niet is. Ik handel mijn mails af, kijk naar de statistieken van mijn blogs, herlees stukken of ik probeer nog een stukje te lezen van een manuscript. Dat doe ik namelijk vóór mijn dochter komt. Als zij eraan komt, berg ik dat ding op.
Maar blijkbaar is dit al erg genoeg. Ik geef ook meteen toe: het ziet er ook niet al te sociaal uit. Maar soms heb ik juist in die minuten even tijd.
Geen creatieve knutselmoeder
Tel daarbij trouwens ook nog op dat ik geen creatieve knutselmoeder ben. Daar vind ik geen moer aan. Nooit gedaan ook. Samen sporten? Ik vind naar de supermarkt fietsen al een hele inspanning. Koekjes bakken? Ik heb nog nooit in mijn hele leven één koekje gebakken. Ik hou niet eens van koekjes. En ook niet van taarten.
Sommige dingen kan ik wel
Wel van heel veel andere dingen. Boeken lezen, over tv-series schrijven of online media? Daar ben ik heel goed in. Net als shoppen, naar een museum gaan of met mijn vriendinnen teveel wijn drinken in de kroeg.
Maar dat kun je ook prima combineren met kinderen. Ik maak van de nood een deugd en lees de kinderen heel veel voor. Ik kan overigens ook samen met mijn peuter en de baby op de arm een hele middag staan dansen en zingen op K3. Vind ik ook enorm gezellig. Samen naar de speeltuin? Geen probleem.
Is het wel voldoende?
Alleen weet ik niet of dat allemaal wel voldoende is. Ik twijfel daar soms aan. Vooral als ik andere supermoeders bezig zie die het allemaal lijken te kunnen. Taarten bakken, ingewikkelde traktaties maken, twee keer week naar Ballorig, balletles of blokfluitles voor de allerkleinsten? Niets is teveel. Ik durf te wedden dat zij voor de ingang van de peuterschool op de telefoon niet hun mail hoeven af te handelen omdat ze anders geen tijd hebben.
En hun kinderen eten vast geen kattenkots op.
‘Doe ik het wel goed?’ dacht ik laatst dan ook. Tot een paar uur later mijn peuter op mijn schoot kwam zitten en mij een knuffel gaf. ‘Mama, ik vind jou lief’, zei de lieverd. Misschien ben ik ergens toch een beetje geschikt. Hoop ik dan.
Afbeelding: Keepcalm
Geef een reactie