‘IK WIL MIJN ELSA JURK AAN!’

Onlangs had ik het plan opgevat om een aantal kerstballen en nog wat andere ongein bij te halen voor mijn scheve discoboom. En hoe leuk zou het zijn om mijn peuter mee te nemen naar het tuincentrum? Dan kon ze meteen een aantal kerstballen zelf uitzoeken. Maar nee hoor, ze wilde niet …

Het begon zo goed …
Al had ik haar nog voorbereid op het bezoek aan het tuincentrum. ‘Je gaat lekker naar bed’, zei ik nog de avond ervoor. ‘Dan gaan we morgen naar het tuincentrum. Kun je zelf je eigen kerstversiering uitzoeken.’ Dat leek mijn peuter op dat moment nog een prima plan. Ze knikte. ‘Leuk mama’, zei ze nog.

De volgende dag vond ze het niet meer zo leuk.

Al begon het ‘s ochtends best oké. Zij en haar zusje sliepen uit tot 8 uur ‘s ochtends (dat is bij ons tegenwoordig uitslapen) en na een beetje regen beloofde het droog te blijven. Dat was een kwestie van de meiden in kleding hijsen, wat eten en drinken erin duwen en dan konden we op pad.

Dacht ik.

‘Ik wil mijn Elsa jurk aan!’
Mijn peuter had namelijk iets héél anders in haar hoofd. Zij moest en zou haar Frozen jurk aan. Even voor de Frozen leken? Dat is een ijsblauwe prinsessenjurk met een klokkende rok, kanten mouwen en een print van prinses Elsa op de voorkant. Hartstikke leuk om mee rond te huppelen in de kamer als Frozen aanstaat, maar daarbuiten? Nah.

Vooral omdat mijn peuter geen broek of legging eronder aan wil. Zo’n broek bevordert namelijk het prinsessengevoel niet.

‘Nee, we gaan naar de kerstmarkt’, probeerde ik nog. ‘Dan hoef je je jurk niet aan.’ Mijn peuter werd nu echt boos. ‘IK WIL MIJN ELSA JURK AAN’, schreeuwde en huilde ze nu. Mijn geduld werd op dat moment al behoorlijk op de proef gesteld en ik besloot toe te geven. ‘Oké, dan doen we de Elsa jurk over je kleren en dan gaan we naar de kerstmarkt.’

‘WIL IK NIE!’schreeuwde mijn peuter nu dramatisch en ze wierp zich op de grond. ‘IK WIL GEEN KERSTBALLEN KOPEN! IK WIL MIJN ELSA JURK AAN!’ Ze stampte zowaar met haar vuisten op de grond. Gelukkig vond mijn baby het allemaal vreselijk grappig. Zij lag dubbel.

‘Dan gaan we niet’
Ik niet. Het was nog niet eens tien uur ‘s ochtends en ik was nu al moe. En licht grieperig, dat ook. Dat is helemaal niet goed voor je humeur.’Prima,’ zei ik. ‘Gaan we niet.’ Dat kalmeerde mijn peuter. ‘Oké’, zei ze. Ze stond op en was vijf minuten weer de vrolijke peuter die ze altijd was. Maar dan wel een vrolijke peuter in een Elsa jurk. Het was ongelofelijk. Soms denk je blijkbaar dat je de kinderen plezier doet met iets, terwijl ze er – flauw woordgrapje- geen bal aan vinden.

Ga ik binnenkort in mijn eentje wel kerstballen kopen. Zonder Elsa jurk.

Afbeelding: Bart Smit