Ik had mij er zo op verheugd. Ik dacht dat dit zelfs mijn favoriete kookboek zou worden. Maar wat blijkt? Vriendlief en kinderen zijn minder enthousiast over het eerste recept dat ik uit ‘Relax! Mama in de keuken’ maakte. Ze moesten er niets van hebben. Het was een slecht begin …
Een tijdje terug wilde ik namelijk wat nieuwe recepten uitproberen. Dat ging best aardig. De recepten uit dit kookboek vielen best in de smaak. Lees: ze aten het zonder al teveel morren op. Dus je kunt mijn enthousiasme misschien voorstellen toen ik het kookboek ‘Relax Mama! in de keuken – 50 succesrecepten van moeders voor moeders’ tegenkwam. ‘Dit eten je kinderen wel, maar dan ook écht!’ stond er nog.
Wow. Dat kookboek moest ik hebben. Dit zou een hit worden.
Nu moet ik er allereerst wel even bij vermelden dat mijn vriend een grote eter is. En een vleeseter. Of vis, dat mag ook. Maar een vegetarische maaltijd is niet zijn idee van lekker eten. Eettechnisch gezien lijken mijn dochters op mijn man. Vlees of vis. Maar zonder? Da’s even wennen.
Nu hou ik daar normaal gesproken wel rekening mee, maar dat was ik even vergeten toen ik enthousiast het recept van de pasta met tomaat en ricotta koos uit het kookboek. Iedereen hield van pasta, het was lekker makkelijk klaar te maken en het was zo klaar.
Een ding? Er moest een ui in. En mijn vriend háát uien. Maar ach, een héél kleintje dat ik héél fijn snipperde kon toch geen kwaad? Ik besloot niets te zeggen. Misschien zou hij er niets van merken.
Nadat ik de pasta klaar had, zette ik de kom verwachtingsvol op tafel. Plus een salade met tomaten en komkommer. Lekker zomers, dacht ik zo. ‘Nieuw recept jongens!’ riep ik enthousiast. Drie uitgestreken gezichten keken mij aan. ‘Zit er ook vlees in?’ vroeg mijn vriend. Ik schudde mijn hoofd. ‘Geen vlees?’riep mijn peuter nog.
Mijn vriend ging meteen vissticks bakken.
Intussen schepte ik de pasta op de borden van mijn peuter en de dreumes. ‘Dat lust ik niet!’ riep de peuter meteen zonder er ook maar één hap van gehad te hebben. Mind you, normaal gesproken eet ze alle soorten pasta. Net als mijn dreumes die een stukje van haar bord pakte, ‘m uitvoerig bestudeerde en ‘m uiteindelijk op de grond keilde.
Mijn vriend had intussen ook een hap genomen en keek mij licht dreigend aan. ‘Hier zit ui in, of niet?’ Ik knikte. ‘Een héél kleintje. Echt waar.’ Hij nam nog een hap. ‘Dat was een grote ui. IK PROEF ALLEEN MAAR UI! Komt dit uit je nieuwe kookboek?’ ‘Ja!’ riep ik enthousiast. ‘Ik denk dat dit kookboek een ontzettend succes wordt’, zei mijn vriend sarcastisch terwijl hij vies naar de salade keek. ‘Ik ben toch geen konijn.’
Onderwijl had mijn dreumes al de helft van de pasta op de grond gedumpt en onderzocht mijn peuter de mogelijkheid of je deze pasta ook als katapult kon gebruiken. Nee, dat kon niet. Al was zelfs ik opgelucht toen de vissticks eenmaal klaar waren. Ze storten zich met z’n drieën op de vissticks.
Ik was de enige die de pasta at. En het ergste, ik vond ‘m nog lekker ook. Waar was dit mis gegaan bij de rest? Bij het gebrek aan vlees? De ui? De salade? Waarom konden honderden gezinnen dit wel zonder problemen eten en wij niet?
Maar ik weet het goed gemaakt. De volgende keer dat ik weer een recept maak uit Relax Mama!, kook ik het voor mezelf. Mét ui. Die anderen krijgen vissticks. En ik denk dat ze daar waarschijnlijk heel opgelucht over zijn.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie