Momenteel zit mijn kleuter gebiologeerd naar Finding Nemo te kijken op Netflix. De oorzaak? Afgelopen weekend heeft ze het vervolg ‘Finding Dory’ in de bioscoop gezien. En dat was een hit. Niet alleen bij de kleuter, maar ook bij mij.
Voor het eerst naar de bioscoop
Maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik haar nog nooit had meegenomen naar de bioscoop. Ik twijfelde of ze wel een uur of wat zou kunnen uithouden daar. Maar nadat we met d’r naar een concert van K3 waren geweest en theatervoorstellingen van Sesamstraat en Prinsessia met gemak hadden overleefd, leek de bios helemaal niet zo’n gek idee.
‘Zullen we samen naar de bios’, vroeg mijn moeder dan ook naar aanleiding van dit blogje waarin ik schreef dat ik ook zo graag ‘Finding Dory’ wilde zien. Dat leek mij een uitstekend plan. We spraken af om op een mooie zaterdagmiddag naar de bios te gaan. Al gingen we eerst even lunchen op het terras.
‘Mag ik popcorn?’
Die lunch vond mijn kleuter niet zo’n héél goed plan. ‘Wanneer gaan we naar de bioscoop?’ vroeg ze om de vijf minuten. ‘En mag ik dan popcorn?’ Mijn kleuter houdt namelijk énorm van popcorn. Ik kan d’r geen ongelijk geven, maar dat terzijde.
Uiteindelijk zaten we met z’n drieën een uurtje later klaar in de bioscoop. Met popcorn. Een voordeel? Buiten was het prachtig weer en nog met twee andere gezinnen zaten we in de zaal. Het was stiekem een privé-bioscoop.
‘Piper’
Nog een voordeel? De makers van Finding Dory hebben ook een schattig filmpje van zes minuten gemaakt over een vogeltje dat bang is voor water. Dit korte, superschattige filmpje – Piper – was vóór Finding Dory te zien. Een aanrader.
En je kreeg ‘m er gratis en voor niets bij. Net als de trailer van de nieuwe kinderfilm ‘Huisdiergeheimen’ waar ik nu ook naar toe wil.
Finding Dory
Daarna begon ‘Finding Dory.’ En lieve mensen, dat is net zo’n hartverwarmende, grappige film als z’n voorganger Finding Nemo. En hoewel mijn kleuter niet altijd haar aandacht erbij kon houden en – die zag je al aankomen – ook twee keer onderwijl naar de wc moest, viel het niet tegen. Het grootste deel van de deel zat mijn kleuter aandachtig te kijken. De popcorn ging op, er werd hardop gelachen (Dory en octopus Henk waren een onverslaanbaar duo) en op het einde – ik beken schuld – pinkte ik een traantje weg.
Het was een heerlijke film. Ik werd er helemaal blij van. Net als mijn moeder. Alleen was mijn kleuter daarna doodop. Waarschijnlijk iets met teveel prikkels.
Maar de volgende dagen …
Maar de dagen erop had mijn kleuter het alleen maar over de bioscoop (‘ik wil nog een keertje naar de bioscoop!’) en Finding Dory (‘mama, wat vond jij het leukste in de film.’) ‘Mag ik Finding Dory nog een keer zien?’ vroeg ze nog. Ik heb haar uitgelegd dat ze daar nog even op moest wachten, maar dat Finding Nemo wel te zien was op Netflix. En dus kijkt ze al voor de vierde keer naar Finding Nemo. Ik vind ‘t niet erg. Ik hou van die films.
Misschien volgend weekend toch maar naar Huisdiergeheimen …
© 2016, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie