Schuldig.

Onlangs bracht mijn vriend mijn kleuter en mij naar de bioscoop. Toen wij de auto uitstapten, zo vertelde mijn vriend later, moest mijn peuter-in-wording keihard huilen. En opeens was ‘t er weer: mijn schuldgevoel. Ik voelde mij zo schuldig. …

Inderdaad, ik voel me soms schuldig. Maar dan vooral als ‘t om mijn peuter-in-wording gaat. Zij is nog voor veel dingen te klein en valt nog even buiten de boot als ‘t om sommige uitstapjes gaat. Maar het erge is, is dat ze dat nu doorkrijgt. De lieverd voelt zich achtergesteld. En dat is niet leuk.

Maar ja, wat moet je als ouder doen als je kleuter – om maar even wat te noemen – naar de bioscoop wil? Voor de kleuter is het geen probleem. Zij blijft tegenwoordig op de stoel zitten, kijkt naar de film, hoeft ook niet meer vijf keer per film naar de WC en eet popcorn.

Maar dat kan nog niet met de peuter-in-wording. Zij heeft nog de concentratie om op d’r stoel te blijven zitten, luisteren is niet echt haar hobby en zo’n film is simpelweg nog veel te moeilijk. En te lang, dat ook.

Natuurlijk vindt ze het vreselijk dat ze niet mee mag. Het gaat niet om die bios, maar om ‘t feit dat zij weer iets niet kan. Zo kan ze nog niet alleen in de achtertuin spelen, mag ze nog niet in het gedeelte voor oudere kinderen in een speelparadijs en moet zij nog kleuren met potloden omdat zij en viltstiften nogal een ongelukkige combinatie zijn.

En ze zou zo graag de vrijheid van haar zus willen hebben. En die krijgt ze ook. Maar nu nog niet. Ze is nog te klein. Maar als ze het kon versnellen zou ze het doen.

Ik voel me vooral schuldig. Je wil niet het gevoel geven dat je het ene kind voortrekt. Nu doe ik dat niet, als ze straks pak ‘m beet drie is mag ze ook mee, maar dat ziet mijn peuter misschien niet zo.

Ik heb als troost maar een warme oliebol voor d’r meegenomen. Dat viel wel in de smaak.

En ik troost mezelf dat er nog genoeg dingen zijn waar ze wel mee naar toe kan. Het zwembad, een restaurant, een speeltuin … Het gaat steeds beter. Maar toch, ik zal ook blij zijn als ze wat ouder is. Dan gaan we gewoon met z’n drieën naar de bios. Zonder schuldgevoel.