‘Hej, volgens mij hebben je twee dames je telefoon. Heb de meest hilarische voicemail ooit’, appte vanmiddag een vriendin. Toevallig had ik net een gesprek beëindigd met mijn oma. Want inderdaad, mijn peuter had mijn mobiel te pakken gekregen … En dat was geen goed nieuws.
Normaal gesproken hou ik daar al rekening mee en leg ik mijn telefoon hoog boven op de krabpaal (de kat zit er graag op, vraag me niet waarom) of op een ander plekje waar zelfs mijn bewegelijke peuter niet bij kan.
Dat was ik nu vergeten.
De telefoon lag nog op de leuning van de bank toen ik in de was in de wasmachine deed en de vaatwasser ging uitruimen. Normaal gesproken is het ook weer niet zo erg dat die telefoon daar ligt, want er zit dan wel weer vergrendeling op. Dacht ik. Helaas is mijn peuter op dat vlak reuze slim. Vraag me niet hoe ze het doet, maar ze kan die dus telefoon ontgrendelen.
Maar ik had niets door. Ik was bezig met die was. Laat staan dat ik dát doorhad.
Tot ik merkte dat het akelig stil was in die woonkamer. Ik besloot toch maar een kijkje te nemen, want muisstille kinderen zijn bij voorbaat al verdacht. ‘Up to no good’, zouden de Amerikanen zeggen. Mijn zieke, snipverkouden kleuter keek gelukkig braaf naar de tv (deze keer deed ze niets), maar mijn dreumes lag lekker te chillen op de bank.
Met een grote grijns op haar gezicht.
En een telefoon aan haar oor.
Mijn telefoon.
‘Ben je aan het bellen’, vroeg ik nog. De peuter knikte. Snel griste ik de telefoon uit haar hand. En ja hoor, aan de andere kant van de lijn hoorde ik mijn oma. Ik heb haar maar uitgelegd dat de peuter weer ‘ns ondeugend was. Mijn oma kon er gelukkig om grinniken. ‘Ach, spreek ik jou ook weer eens’, zei de lieverd.
Toen ik ophing, zag ik het appje van de vriendin. Blijkbaar had mijn peuter haar ook gebeld. Maar wie had ze dan nog meer gebeld? Hopelijk toch geen zakelijke contacten? Snel scrolde ik het door het logboek, maar gelukkig viel de schade mee. Mijn oma en mijn vriendin. Dat was het. Het ging nog.
Zorgelijker is wel dat mijn peuter dus weet hoe die vergrendeling op mijn telefoon werkt.
Of mijn laptop. Al een aantal keer – toevallig nog gisteren – stuurt ze op mijn geopende laptop willekeurige tekstberichten naar tweeps in mijn kring. ‘j…ilxxx’, dit is wel heel cryptisch’, grapte één van die tweeps toen-ie zo’n bericht binnen kreeg. Al kon hij ook heel hard lachen toen hij hoorde dat mijn peuter de boosdoener was.
Maar toch, ik moet er toch meer om denken. Voor je het weet zijn er mensen die er niet op zitten te wachten. Kan ik mij iets bij voorstellen. Ik ga op zoek naar nog een betere vergrendeling, want het kan er ook in resulteren – zoals mijn vriendin terecht opmerkte – dat ik nog wel eens interessante rekeningen zou kunnen krijgen.
Al kan mijn vriendin nog steeds heel hard om die voicemail lachen. Zij wel. Ik ga die telefoon vergrendelen. NU.
Afbeelding: copyright Daniëlle Spoelstra
© 2017, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie