Afgelopen dagen was ‘t weer raak: mijn longen legden de boel weer even plat in mijn lijf. Best onhandig als je moeder bent. De rest van je leven – hallo kinderen – gaat gewoon door. Nee, ik was even niet zo blij met die longen.
Virus
Nou ja, niet dat het echt de schuld was van mijn longen. Eerder van een vervelend virus waar de rest van de familie al last van had. Eerst hoestte mijn kleuter bijna de longen uit haar lijf, toen was mijn vriend aan het snotteren en vervolgens mocht de dreumes aan de inhaler.
Mijn beurt
Ik weet nog dat ik dacht dat ‘t met mij best goed ging. Misschien zou ik het wel niet krijgen? Dat moet je dus nóóit denken. Het is alsof die virussen dat ruiken en besluiten dat het dan toch even tijd is om dat te testen.
Dat gebeurde dus. Woensdag voelde ik mij al niet goed. Een ritje heen en terug met de kinderen naar de basisschool voelde als een halve marathon. Dat was nog niets bij donderdagochtend toen ik het gevoel had dat ik simpelweg geen adem kreeg. Het feest was compleet toen de oorthermometer ook nog ruim 39 graden aangaf.
Dan weet je dat er een heus koortsfeestje in je lichaam is losgebarsten.
Gelukkig nam mijn vriend het diezelfde middag en de dag erna over. Driewerf hoera voor thuiswerken en een begripvolle manager. Ik kon namelijk alleen maar onder een deken op de bank liggen, tv kijken en een fijn boek lezen. En slapen, vooral veel slapen.
Vrijdagavond lag ik om acht uur ‘s avonds in bed. Met een glaasje spa en een hoop medicijnen. Living on the edge. Gelukkig vonden de kinderen en mijn katten ‘t wel heel gezellig. Zij hingen er gewoon gezellig bij.
Maar ik baalde als een stekker. Net als de meeste mensen die geveld worden door een rottig virus. Nee, het is niet het einde van de wereld. Maar het is onhandig. En jongens, ik had me toch een plannen gemaakt voor het weekend. Nou, die konden zo de prullenbak in. Hartstikke leuk.
Uiteindelijk heb ik mij er maar bij neergelegd. Dat is het enige dat je kunt doen. Ik maakte de voorraad paracetamol bijna op, werd beste vrienden met mijn inhaler en besloot er dan maar het beste van te maken. Dat hielp. De koorts zakte, ik kreeg steeds meer lucht en ik voelde me niet meer duizelig.
En intussen had ik mooi wel tijd om series als Riverdale op Netflix te kijken.
Het gaat weer beter
Nu gaat ‘t weer beter. Ik kan weer normaal ademen zonder dat ik het gevoel heb dat een reuzenhand mijn longen in de houdgreep neemt. Ik kan de draad weer een beetje oppakken. En dat is al heel wat.
Nu hopen dat het snel lente wordt. Zon en warmte kunnen we hier wel gebruiken. Mijn longen helemaal.
Geef een reactie