Vanochtend had ik een onverwacht slikmomentje: voor het eerst wilde mijn oudste dochter alleen naar haar lokaal op de eerste verdieping van haar basisschool lopen. ‘Dag mama, ik kan het wel alleen.’
Tot de herfstvakantie brengen naar het lokaal
Op de school van mijn dochter is het beleid dat de ouders tot de herfstvakantie de kinderen van groep 3 naar het lokaal mogen brengen. Na de herfstvakantie moeten de ouders afscheid nemen van de kinderen op het schoolplein en lopen de kinderen alleen – of in groepsverband met de juf of meester – naar boven.
Gedoe
Dat klinkt heel lief en aardig, maar in de praktijk was ‘t soms een beetje gedoe. Vooral omdat ik nog een peuter heb die per se zelf die betonnen trap op wil lopen. Niets mis mee, maar soms niet erg handig wanneer ze op haar traagste ochtendtempo de trap op moest klimmen tussen al die kinderen en ouders.
Ik heb het dan ook wel eens vervloekt de afgelopen weken.
Toch wel leuk
Aan de andere kant: mijn oudste dochter vond het dan wel weer gezellig dat ik haar naar de klas bracht. Ze liet mij zien waar ze zat, waar ze mee bezig waren en trok vaak een schriftje met stiften uit de la van haar tafeltje. ‘Ik ga even woorden schrijven. Kijk, ik heb de ‘oe’ al geleerd!’
Dat maakte de klimtocht naar boven dan wel weer waard.
‘Dag mama, ik kan het wel alleen’
Maar zoals ik al eerder schreef: in groep 3 groeien opeens de kinderen rap op. Het lijkt alsof die zelfstandigheid gelijkwaardig opgaat met hun vaardigheden op het gebied van taal en rekenen.
En dus deelde mijn oudste dochter vanochtend op het schoolplein plompverloren mee dat ik niet mee naar boven hoefde. Ze kon wel zelf naar haar lokaal lopen. ‘Dag mama, ik kan het wel alleen.’ Ze gaf mij nog een kus en weg was ze.
Opeens had ik – totaal onverwacht – last van een slikmomentje. Ja, het was handig dat ik niet mee naar boven hoefde, maar aan de andere kant: ze werd nu wel echt opeens heel snel groot en zelfstandig. ‘Hoeven we Liv nu nooit meer boven te brengen?’ vroeg mijn jongste dochter die naast mij stond. ‘Ik denk ‘t wel’, zei ik en slikte dat kleine brokje in de keel weg.
Per slot van rekening was ‘t ook hartstikke goed van mijn dochter dat ze zelf gewoon lekker de stap nam.
Peuterschool
Maar ach, gelukkig kon ik de jongste daarna naar de peuterschool brengen. Ze ging lekker zitten aan de tafel, begon te kleien en intussen maakte ik een praatje met de juf. En even moest ik denken dat mijn jongste dochter ook zo’n moment op het schoolplein gaat hebben. Dan ben ik op dat vlak definitief niet meer nodig. Gelukkig is dat moment nog wel ver weg.
Geef een reactie