Vorig jaar was er een kijkochtend in de klas van mijn oudste dochter. Dat was zo leuk dat ik mijzelf ook weer op de lijst zette toen ik zag dat er ook een kijkochtend was in de klas van mijn jongste dochter. Het was weer nuttig.
Wat gebeurt er na half negen?
Nou zit mijn jongste dochter pas anderhalve maand op school, maar het leek mij toch wel aardig om te kijken hoe het er nu aan toe ging in de klas.
Want je weet hoe dat gaat, je dropt ze ‘s ochtends – hopelijk redelijk op tijd – voor half negen in de klas, je geeft een kus en je gaat weer weg. Al zijn er ook ouders die zeker nog vijf tot tien minuten blijven hangen in de klas, maar goed, daar ben ik er niet één van.
Wat daarna gebeurt krijg je als ouder natuurlijk niet mee. En dat was juist zo leuk om te zien – bij de vorige kijkochtend – wat die leerkracht en de kinderen dan doen …
Kaarsje aan en zingen maar
En dus wurmde ik mij op vrijdagochtend in een klas met 23 kleuters, een juf en vijf andere ouders in de klas. Gelukkig was er ook een moeder van een vriendinnetje van de oudste aanwezig. Best gezellig.
Maar goed, om half negen gingen de kinderen in de kring zitten en wurmde ik mij op een klapstoeltje achter mijn jongste dochter die het reuze leuk vond dat ik er was.
Daarna deed de juf het licht uit en ging er een kaarsje aan. Niet alleen voor het ritueel, maar ook blijkbaar voor familieleden die ziek of overleden waren.
Heel spiritueel.
Dat hadden wij vroeger niet op de kleuterschool. Meestal probeerde ik rond die tijd een ringetje in mijn neus te prutsen. Wat meestal nog lukte ook (één van de redenen waarom mijn dochters dus nog geen ringetje mogen – zo hypocriet ben ik dan ook wel weer).
Mooie herinneringen.
Maar goed, daarna kwam er een openingsliedje, werd er een bijbel-verhaal verteld (het is een christelijke school) en kregen we nog een paar liedjes om de oren. De meeste kinderen zongen uit volle borst mee. Al waren er ook een paar – waarschijnlijk uit protest of een diepe weerzin tegen zingen – hun mond stijf dicht hielden.
‘Moeten we hier wat van zeggen?’
Daarna mochten de kinderen ieder een activiteit kiezen. Mijn jongste wilde in de huishoek, maar die was al vol. Uiteindelijk koos ze voor tekenen. Ook hartstikke gezellig.
Intussen zag ik hoe de kinderen in de huishoek er een rotzooi van maakten. Een vader – die bij zijn dochter en het poppenhuis zat – keek mij lachend aan. ‘Moeten we hier wat van zeggen?’
We hebben het laten gaan.
Overigens hebben die kinderen – onder het genot van een speciaal opruimlied – het wel opgeruimd.
Ik wilde dat opruimliedje hebben.
Nadat mijn dochter wel klaar was met tekenen, ging ze met een vriendje een spoorrails bouwen in de gang. Best relaxt. Ik kon rustig een kopje thee halen bij de koffie-kar, dronk mijn thee op en maakte intussen nog een paar foto’s van mijn dochter en mijn vriendje.
En toen was het over
En hallo, opeens was het kwart voor tien en mochten de ouders weer weg. Eenmaal buiten suisden mijn oren. 23 kleuters maken namelijk – hoe lief ze ook zijn – véél geluid.
Ik had na afloop diep respect voor de juf die dit iedere dag deed. Al was zij de rust zelve. Ze had het allemaal prima onder controle.
En leuk was het wel, ik weet nu wat er gebeurt na half negen in de klas van mijn jongste. Bovendien weet ik nu dat ze uitstekend kan opruimen. Dat opruimliedje ga ik thuis ook gebruiken.
Alleen al daarom was de kijkochtend nuttig. En leuk, dat ook.
Geef een reactie