Ik had het in geen jaren meer gedaan en dan heb ik het over bowlen. Maar afgelopen weekend hebben we toch weer een uurtje gebowld op zondagmiddag. Het viel in de smaak.
Lang niet gebowld
Nu moet ik meteen even erbij vermelden dat mijn vriend ook dol is op bowlen. Mijn oudste dochter trouwens ook. Maar op één of andere manier waren we alleen maar aan het bowlen tijdens weekendjes weg op Landal of Center Parcs parken.
Best gek, want in de stad waar wij wonen is een heus bowlingcentrum. Daar konden we toch wel een keer heen gaan? Vooral nu de regenachtige herfst is aangebroken en je binnen weer dingen wilt doen.
Druk
Mijn vriend opperde dan ook vorige week ‘dat we wel een keertje konden bowlen.’ ‘Jaaaaaaaaaa, doen!’ riepen de dochters. En dus belde ik op vrijdagmiddag om een baan te reserveren voor zaterdag.
Maar de zaterdag bleek al stampvol te zitten. Huh? Was het zó populair? ‘Ik heb nog wel een baan op zondagmiddag vanaf half twee,’ zei de beste man van het bowlingcentrum aan de andere kant van de lijn.
Nou, ook goed.
En dus gingen we zondagmiddag naar dat bowlingcentrum. En daar was het druk. Hockey-verenigingen, hele families, gezinnen … Het was stampvol. Mensen waren fanatiek aan het bowlen.
Goh.
Nog even slecht als vroeger in dat bowlen
Maar ach, we hadden een baan om half twee. En de kinderen hadden er zin in. Vooral toen bleek dat we konden instellen bij de kinderen dat als zij bowlden, het bumpergootje telkens opkwam.
Ik wilde ook wel dat bumpergootje.
Ik ben namelijk helemaal niet goed in dat bowlen. Ik vind het best leuk, daar niet van, maar ik ben er hartstikke slecht in. Maar ach, er waren drankjes, bitterballen en bowlingballen. Ik vermaakte mij wel.
De kinderen vermaakten zich enorm. Mijn oudste dochter gooide vol enthousiasme de ballen – net iets te hard – op de baan, terwijl mijn vriend de jongste dochter hielp om de bal even te rollen.
Mijn vriend gooide vervolgens de ene na de andere strike en spare.
Ik niet.
Ik werd laatste. Zelfs de kinderen waren nog beter. Maar dat had je vast al verwacht.
‘Mogen we nog een keer?’
Het uurtje vloog voorbij. Om half drie stond de volgende groep al op ons te wachten en gingen wij weer van de baan. Tot teleurstelling van de oudste. Al waggelde de jongste dochter van moeheid. Bowlen is natuurlijk ook een héle uitdaging.
‘Mogen we nog een keer?’ vroeg mijn oudste dochter nog. Dat mag. Het is per slot van rekening prima vermaak op zondagmiddag. Alleen de volgende keer wil ik ook een bumpergootje.
© 2019, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie