Dag Jambo

Ze heeft het met haar gekke nieren bijna tien jaar uitgehouden, maar een dikke week geleden hield haar lijf er toch mee op. En dan heb ik het over onze kat Jambo. Ik was er ziek van. Al heb ik er nu vrede mee. Dat dan weer wel.

Maar ik denk dat iedereen met huisdieren dat heeft. ‘Het is het enige nadeel van het hebben van een huisdier’, zei mijn moeder ooit. En daar heeft ze gelijk in. Huisdieren maken deel uit van je gezin, worden zelfs vrienden. Ga dan maar eens afscheid nemen van ze.

Ook al wil dat lijf niet meer.

>> Hier kun je lezen hoe Jambo ooit bij ons terecht kwam

Gekke nieren

En een gek lijf had mijn Bengaalse kat. Haar nieren zijn nooit goed geweest. Ze heeft haar hele leven heel veel water – en dan vooral rechtstreeks uit de kraan, de diva – gedronken en nog meer geplast. Dat laatste was trouwens wel onhandig. Overal in onze huiskamer lagen op een zeker moment plaids en teiltjes waar ze haar plasje op deed.

Laat ik het zo zeggen: ik was énorm blij met mijn wasmachine.

Een klein wonder

Het leek er anderhalf jaar geleden dan ook op dat diezelfde nieren het zouden begeven. Man, we hadden zelfs al een datum waarop we haar zouden laten inslapen. Totdat haar lijf – wonder boven wonder – goed reageerde op de infectieremmers en ze warempel opknapte.

Sterker nog, ze was weer haar oude zelf. Ze kwam kopjes halen, bracht muizen en vogels (oké, dat had niet gehoeven) en was ontzettend aanhankelijk. Het was een lief, gezellig beest. Al waarschuwde de dierenarts nog dat ze ‘in een keer kon instorten en dat het dan ook snel zou gaan.’

En opeens ging het snel …

De dierenarts kreeg gelijk. Maar hé, daar ben je ook dierenarts voor. Hoe dan ook, een kleine maand geleden, viel het mijn vriend en dochters op dat ze wat trok met haar achterpootje. Vervolgens sliep ze veel, at ze steeds minder en was ‘t met dat rennen ook wel klaar.

Zullen de vogels en de muizen vast blij mee zijn geweest, maar dat terzijde.

Tot het opeens wel heel snel ging. Eten deed ze niet meer, water drinken werd ook moeilijk en ze zat alleen nog maar een stoel of een bank zachtjes te piepen.

Niet goed. Het wonder was voorbij.

Wij zouden haar dan ook op maandagmiddag laten inslapen. Dat werd zaterdagochtend. Het ging niet meer. Mijn vriend – de held – is met d’r naar de dierenarts vertrokken. Daar is ze ingeslapen.

Huilen …

Mijn oudste dochter en ik hebben heel hard gehuild terwijl mijn jongste dochter – clown die ze is – probeerde ons op te vrolijken. Hoe lief ook, voor mijn gevoel heb ik het hele weekend gehuild. Al wist ik dat het echt beter was zo. Dat lijden is ook niets. Helaas voelde het net even wat anders.

Goede – en soms twijfelachtige – herinneringen

Inmiddels ben ik uitgehuild. Het is beter zo. En ik denk aan de dingen waar zij en haar broer (helaas is hij jaren terug spoorloos verdwenen) goed in waren. Het mollen van kerstbomen, zich verstoppen in dozen en tassen, het terroriseren van andere katten … Ze konden het allemaal. En die dag dat ze voor de eerste keer mijn oudste dochter zagen, was ook tamelijk hilarisch.

Ik ben vooral blij met die bonus van anderhalf jaar. Daardoor hadden we nog net wat meer tijd om te knuffelen, Jambo te aaien en haar te verwennen met haar favoriete eten (vis, vis en nog eens vis).

Het is goed zo. En gelukkig heb ik nog een Ierse terriër hier rond huppelen. Hopelijk houdt hij het nog héél lang uit, want ik kan even niet nog een huisdier missen. Dit vind ik al erg genoeg. Ook al zijn de tranen gedroogd.

Jambo: