Een paar weken geleden gingen kinderen nog naar school, was ik begonnen met mijn studie en ging mijn vriend iedere dag naar het werk. Maar het Coronavirus gooide roet in het eten. Het leven ligt nu behoorlijk stil. Tijden veranderen.
En het is gek, want dingen waar je anders nooit zo bij stil stond, zijn nu aan de orde van de dag. En dat varieert van veel je handen wassen tot nadenken of je wel of niet naar de supermarkt kunt of wilt, want we worden natuurlijk wel geacht zo veel mogelijk binnen te blijven.
Probeer ik ook.
Met mijn rare longen was ik al voorzichtig, maar nu helemaal. En dat geldt ook voor mijn jongste dochter die ook al zo gezegend is met een paar slechte longen.
Wel of niet naar de stad?
Maar vanochtend bedacht ik mij dat ik eigenlijk toch even naar de stad wilde fietsen. Voor dingen als wasmiddel, notitieblokken (want die studie gaat online wel door) en mijn favoriete handcrème bij de Etos.
Alles goed en wel met dat handen wassen, maar voor je het weet heb je twee ruwe pootjes waar je U tegen zegt.
Wel verantwoord?
Enfin, ik heb mijzelf afgevraagd of het echt wel verantwoord was – nog zoiets, dat deed ik van te voren niet zo vaak – en besloot dat het wel kon. Ik had geen koorts en ik kuchte niet (best opmerkelijk, want meestal kuch ik mijzelf de winter door).
Tenminste, zolang ik – komt-ie weer – mijn handen had gewassen en ik zeker anderhalve meter afstand hield van andere mensen.
Voorzorgsmaatregelen
Nou, dat was prima te doen. In de winkels die open waren, waren de voorzorgsmaatregelen prima. Bovendien hield iedereen die anderhalve meter afstand in de gaten. Afgezien van een man van pak ‘m beet eind vijftig in de Action die zichtbaar al die maatregelen maar onzin vond.
Hij werd weggekeken door de rest van de mensen. De man verliet dan ook binnen een paar minuten het pand.
Voor de rest ging het hartstikke goed.
Onzichtbaar gevaar
Al was ik wel blij toen ik op de fiets terug naar huis zat. Het voelde vreemd genoeg alsof ik iets had overleefd zonder goed te weten wat ik dan overleefd had.
Dat maakt dit virus ook zo moeilijk te doorgronden. Je weet dat het er is, maar waar en wanneer ‘t opduikt? Geen idee. Het is een onzichtbaar gevaar dat ieder moment kan uithalen.
Dat bewijzen al die beelden van de ic’s van de ziekenhuizen wel. Dit virus is bepaald geen ‘griepje.’ Om er maar even een understatement in te gooien.
Het enige dat je kan doen? Goed op jezelf en op de rest van het gezin letten, zoveel mogelijk binnen blijven en handen wassen. Gelukkig is die handcrème binnen. Kan ik de komende tijd weer thuis blijven. Zoals het hoort. Tijden veranderen.
© 2020, Danielle Spoelstra. All rights reserved.
Geef een reactie