In 2013 schreef ik al eens een blogje over mijn trauma dat autorijden heet. Het was toen mijn plan om weer die auto in te stappen. Heb ik niet gedaan. Tot dit weekend. De eerste autorijles is achter de rug. En ik vond het nog leuk ook. Wat nou trauma?
Jaren niet gereden
Maar goed, ik heb dus jáááren niet gereden. Nadat ik mijn rijbewijs had gehaald – dat heb ik gelukkig dan wel weer gedaan – was ik wel even klaar met dat autorijden. Hartstikke stom, wamt voor ik wist waren er jaren verstreken.
En ga dan maar weer eens in die auto zitten. De drempel werd alleen maar hoger.
Klaar mee
Tot een tijdje terug. Ik was er opeens helemaal klaar mee dat ik jaren niet meer had gereden. En het wordt irritant als je niet even boodschappen kunt doen met de auto of de kinderen naar sport kunt brengen aan de andere kant van de stad.
Het beperkte mij énorm.
Automaat
Maar ik realiseerde mij ook dat als ik weer in de auto zou stappen, ik weer problemen zou hebben met dat schakelen. Nooit een fan van geweest. ‘Maar dan leer je het toch in een automaat?’ riepen mensen. Dan had ik in ieder geval geen probleem met dat schakelen.
Volgens mensen die in een automaat reden – en dat bleken er véél te zijn – reed zo’n automaat heel fijn. Ergo, als ik weer autorijden zou leren, dan het liefst in een automaat.
Hup, die auto in
Ik besloot om een moeder van een vriendinnetje van mijn dochter, een rijinstructeur met veel ervaring, te vragen of zij advies had voor mij. En wat bleek? Zij gaf zelf les in een automaat en had ook nog eens veel ervaring met mensen die jarenlang niet gereden hadden. ‘Ik kan je zaterdag wel ophalen voor een les?’
Nou, dat was snel geregeld. Leek mij een uitstekende deal. Hup, ik moest weer die auto in.
Eerste les
Afgelopen zaterdag stapte ik in de auto. Ik kon meteen achter het stuur plaats nemen. Nadat ze had uitgelegd hoe alles werkte, mocht ik wegrijden. Dat ging nog een beetje schokkerig en traag.
Max Verstappen had mij heel hard uitgelachen.
Maar stukje bij beetje ging het beter,. Al greep ik in de eerste tien minuten nog steeds naar die pook en moest ik die linkervoet rustig houden (er was toch geen koppeling, ha!). Maar hé, de instructeur was relaxt, duidelijk en maakte zich nergens druk om.
Dat gaf vertrouwen.
Voor ik het wist sjeesde ik over de autoweg, reed ik door de binnensteden van nabij gelegen stadjes en kozen we plattelandsweggetjes. Ja, ik vond het spannend. Maar ook hartstikke leuk. Dit was veel leuker dan verwacht zelfs.
De les vloog voorbij.
‘Ik denk dat dit gaat lukken’
‘Ik denk dat dit gaat lukken’, zei ik nog tegen de instructeur. ‘Dat denk ik ook’, zei ze lachend. En ja, ik heb nog wel redelijk wat lessen nodig om de kennis weer op te krikken en zelfvertrouwen te krijgen. Maar ergens in de zomer zou dat toch moeten lukken. Kan ik meteen een automaatje kopen om te zorgen dat ik blijf autorijden.
Heb ik meteen een hele lading bewegingsvrijheid erbij. En een trauma minder.
Afbeelding: ID 5749905 © Egor Fantasov | Dreamstime.com
Geef een reactie