Geen idee hoe het met jullie is, maar sinds dochterlief kan kruipen en sinds kort écht kan lopen – het is toch gelukt – sjeest ze zeker dertig keer per dag naar onze open keuken. Niet handig. Vooral niet als ik in de woonkamer zit en ik niet kan zien wat ze daar uitspookt. Gelukkig hebben we daar sinds vandaag een oplossing in de vorm van een … dierenhek voor.
Een dierenhek. Ja, ik weet het. Het klinkt vreselijk onaardig, maar zo wordt dit artikel omschreven door webshops. ‘Ideaal voor honden. Ook te gebruiken voor kinderen.’ Dat werk. Je moet er niet al teveel over nadenken, want dan schiet je spontaan in de lach.
Maar even terug naar het begin. Dochterlief had een paar maanden terug ontdekt dat de keuken een heus avonturenparadijs was. Kasten konden open getrokken worden en lades konden worden leeg gehaald. Daar is niets schattigs aan. Vooral niet toen ze een keer de bus poedersuiker te pakken kreeg en alles onder de plakkerige poedersuiker zat. Inclusief de vloer, haar eigen haar en de kat.
Bovendien wist ze precies hoe de prullenbak werkte en viste ze het ene na het andere gore ding eruit. Niet bepaald een hygiënische toestand. Net als de kattenbak die ook in de keuken staat. De gedachte dat dochterlief haar handje daar insteekt, maakte mij licht misselijk.
Maar waar ik echt genoeg van kreeg, was ‘t feit dat ik haar telkens weer moest ophalen uit die keuken. Uit zichzelf kwam ze niet, naar mij luisteren was ook geen succes en uiteindelijk loste de strafbox ook niet het probleem op. ‘Kunnen we geen hekje voor de keuken zetten?’ riep ik tegen vriendlief nadat ik weer ‘ns de keuken had gebarricadeerd met een paar stoelen.
Dat kon.
En zo belanden we op sites die allemaal hekjes in de aanbieding hadden. Voor de trap, voor de open haard, voor de kelder, voor de tuin … Er ging een wereld van hekjes voor ons open, om er maar even een flauwe grap tegenaan te gooien. Maar zo’n ‘dierenhek’ was zo besteld, nog sneller afgeleverd en vanmiddag kon het grote monteren beginnen.
Het ding staat nu.
Dochterlief is vooral verbaasd dat ze niet meer de keuken in kan. De katten zijn nog verbaasder. Vooral omdat de dikke kater er niet overheen komt. Klopt de beschrijving van een dierenhek toch nog een beetje.
Maar handig is het wel. Het ding is niet van zijn plek te krijgen. Door een kind of een kat dan. Al zal dit vast niet lang duren, maar dat lossen we dan wel weer op. Vooralsnog kan ik weer op een bank zitten met een boek. Zonder op te staan. Al staat die poedersuiker nu wel op een plek waar dochterlief er nóóit meer bij kan komen.
Briljante oplossing!
Haha, alleen denkt Liv er niet zo over. Ze vindt het steeds minder gezellig …. 😉
och die kleine ontdekkingsreiziger, alles weer afgenomen. er zijn toch ook veiligheidshaakjes voor de keukenkastjes? straks probeert ze tussen de spijlen te worstelen,,,die kleine diva!
Dat is ze zeker. Maar die spijlen zitten dicht genoeg op elkaar. Als ze zich daar door heen wurmt, dan meld ik haar aan bij het circus 😉