‘Dit mag je wel eens vaker maken’, zei mijn vriend terwijl-ie nog een hap van een zelfgemaakte spinazietaart met filodeeg nam. Zelfs de kinderen aten de spinazietaart. Een recept van Jamie Oliver trouwens. Dezelfde Jamie Oliver die ik in ‘t verleden vooral het raam uit wilde gooien. Correctie, zijn kookboek dan. Niet Jamie zelf.
‘Ruzie’ met Jamie
Want ja, ik heb in de kast een aantal kookboeken van Jamie Oliver staan. Maar op één of andere manier werd ik vroeger héél zenuwachtig van zijn recepten. De ingrediënten had ik nooit in huis en de benodigde potten en pannen trouwens ook niet. Ik werd er agressief van en liet op een zeker moment Jamie maar voor wat-ie was. Een schattige jongen die mij in ieder geval niet kon leren koken
Een la vol
Maar hé, dat koken komt nu stukje bij beetje. Zo schafte ik – scheelt enorm – al quiche- en cakevormen aan, kwam ik erachter dat ik nog een mixer bij mijn moeder had liggen en staat de la én koelkast nu vol met allerhande kruiden en ander leuks. Oregano, maanzaad, basilicum, oregano, chilipeper, verse knoflook, gember, sambal of wasabi? Tegenwoordig heb ik ‘t.
Da’s al een héle vooruitgang toch?
Vallen en opstaan
Met dank aan het ‘Koken zonder Pakjes en Zakjes’ – kookboek. Heerlijke gerechten die inderdaad altijd slagen. Ik realiseerde me al snel dat lekker koken helemaal niet zo ingewikkeld was. Nou ja, vooruit: dit recept uit Relax Mama! mislukte jammerlijk.
Vlees erbij
Maar dat kwam ik ook omdat ik geen vlees had toegevoegd voor mijn vleesetende gezinsleden die zo dol zijn op vlees dat het een wonder is dat ze nog niet mij, elkaar of de katten opeten.
Totdat ik iets heel simpels bedacht: waarom geen nieuwe recepten proberen in combinatie met een stuk vlees dat ze kennen? Dus een pasta met garnalen ( een recept uit Jamie’s Italië kookboek), ratatouille schotel met biologische kip of een lekkere salade met zelfgemaakte broodjes hamburger. Of een spinazietaart met een lekker ouderwetse gehaktbrood met banaan?
Spinazietaart
Overigens stond die spinazietaart niet in één van mijn Jamie boeken. Via een tip van een vriendin die weer een ander lekker recept van Jamie Oliver had gemaakt, stuitte ik op deze spinazietaart. Inderdaad, omdat ik dat recept van die vriendin niet kon vinden.
Maar die spinazietaart op OnzeFranseKeuken.nl (héérlijke site trouwens) zag er énorm lekker uit. En het was ook nog een recept van Jamie Oliver. Het zag er zo goed uit dat de vriendin in kwestie het recept kreeg en het diezelfde avond nog probeerde. ‘Hij is lekker!’ liet ze me daarna weten. Ik besloot ‘m de volgende dag te maken. Wel met gehaktbrood erbij, want anders zou de Derde Wereldoorlog hier uitbreken.
Ik had er zelfs verse bladspinazie en filodeeg voor in huis gehaald.
Makkelijker dan gedacht
En wat bleek? De taart was inderdaad heel makkelijk te maken. Zelfs dat pielen met die fijne filodeeg viel me niet tegen. Binnen een half uur was-ie klaar. En hij zag er ook uit zoals op de bijbehorende foto. Daarna was het gehaktbrood aan de beurt. Kostte mij ook nog geen twintig minuten.
Opeens vroeg ik mij af: waar heb ik al die tijd zo moeilijk over gedaan? Waarom vond ik die kookboeken van Jamie Oliver ooit zo ingewikkeld? Het blijkt gewoon een kwestie van oefening. En van ingrediënten in huis hebben. Of gewoon op tijd boodschappen doen. En daarna gewoon het recept volgen. Meer is het niet.
Ik heb ‘t altijd groter gemaakt dan het is.
Alles ging op
Mijn vriend en dochters hebben die avond prima gegeten. De spinazietaart ging op, het gehaktbrood bijna. Sterker nog, ik mocht het weer maken. Als dat geen compliment is? Ik denk dat ik dit weekend weer mijn best ga doen. Maar eerst eens die kookboeken van Jamie Oliver erop naslaan. We worden nog wel eens vrienden, Jamie en ik.
Afbeelding: Daniëlle Spoelstra
Geef een reactie