Wat een heerlijke vakantie in Frankrijk

‘Ik wil helemaal niet terug’,  dacht ik toen ik op de laatste dag van de vakantie stokbrood en warme croissants bij de campingwinkel haalde. ‘Ik wil hier gewoon blijven!’ Maar dat kon natuurlijk niet. Aan de andere kant: dan is dat dus wel een teken dat het echt een goede vakantie in Frankrijk is geweest. 

Vorig jaar een ander verhaal

En nee, dat was vorig jaar niet zo. En hoewel die vakantie – ondanks het overwegend slechte weer – vooral dankzij uitstapjes heel gezellig was, wilde ik toen best graag naar huis. Op de laatste dag stond ik de hele dag schoon te maken. En niet omdat ik schoonmaken zo leuk vind. Ik verveelde me – zoals een vriendin van mij zou zeggen – ‘helemaal de tering.’

Gelukkig dacht de rest van het gezin daar niet zo over. Dat is dan toch wel weer fijn.

Vakantie in Frankrijk

Je begrijpt dat ik wat huiverig was voor deze vakantie. Maar ja, mijn vriend had een camping gevonden in de Vendée. Iets onder Nantes in Frankrijk (geen onbekend terrein overigens). ‘Daar is het vaak wat beter weer’, zei mijn vriend nog. ‘Dan ben jij altijd wat vrolijker’, zei hij met een knipoog. Jaja, hij kent mij te goed. En dus boekten we de camping.

In de auto

En dus gingen we meteen – nadat de kinderen de laatste schooldag achter de rug hadden – zaterdagnacht weg. Misschien niet het allerhandigste plan omdat we – wel ja – allemaal nog wat moe waren. Maar hé, dat doen we volgend jaar echt (écht, écht, écht) anders.

Maar om kwart voor vier ‘s ochtends reden we wel. We hebben er twaalf uur over gedaan. De peuter gaf maar drie keer over door wagenziekte (en nee, we hadden geen DVD schermpje en ja – ze kotste dit keer in een emmertje), we belanden niet in noemenswaardige file’s en we waren er rond een uur of twee, drie.

Niet slecht toch?

De camping

En die camping bleek lekker makkelijk te vinden. De checkin ging als een speer en voor we het wisten zaten we voor onze schone stacaravan op de deels overdekte veranda een wijntje te drinken. En we waren best blij. De stacaravan was schoon en de plek zelf ruim en lekker afgeschermd. Hier geen hutje-mutje-taferelen.

Mijn schouders gingen er meteen van ontspannen.

En dat ontspannen gevoel bleef. Met dank aan een zwembad met tig glijbanen, Midgetgolf op de camping, een heel groot strand verderop en leuke uitstapjes. Maar daar krijgen jullie komende dagen nog verse blogs over. Anders wordt dit blog wel héél lang.

>> Lees hier wat je allemaal kunt doen met je kinderen in de Vendée

En het weer?

Nog beter? Terwijl heel Nederland zuchtte onder een hittegolf, hadden wij een heel relaxte 25 graden. In het weekend hadden we zelfs nog lichte buitjes. Heel prettig. En ook geen probleem wanneer je een deels overdekte veranda hebt.

De laatste twee dagen werd het pas bloedheet.

Bloedfanatiek

En dat het warm werd, hebben we geweten. Er was geen airco in de stacaravan, dus het was – ehm – een beetje warm in die stacaravan. Maar ach, aan het zwembad lag het best lekker. Al heb ik mij verbaasd om het hoge aantal campinggasten die desondanks om twaalf uur ‘s middags – na een uur aquagym- fanatiek mee dansten met de hyperactieve Franse animatoren aan de rand van het zwembad.

‘Welke gek doet daar nou aan mee?’ dacht ik nog, terwijl ik tevreden op mijn ligstoel lag.

Nou, mijn bloedeigen dochter dus.

Ze kent nog steeds een paar dansjes uit haar hoofd.

Naar huis

Maar goed, je begrijpt dat ik helemaal geen zin had om naar huis te gaan. Zon, zwembad, vermaak, leuke uitstapjes, een supergrote Franse super als Leclerc met relatief goedkope wijn in de buurt, strand, oceaan … Het Franse leven beviel me wel.

Maar op zaterdagnacht werd ik om kwart voor twee wakker gemaakt door mijn oudste dochter die mij mede deelde ‘dat papa al bezig was om de auto in te pakken.’ Ze keek mij ernstig aan. ‘Papa kan niet slapen. En ik kan ook niet slapen, want het is veel te warm.’

Het bleek dat ik en mijn jongste dochter alleen maar sliepen. Oh.

Maar hé, ik ben opgestaan, heb mijn vriend geholpen en uiteindelijk zaten we om half drie ‘s ochtends in de auto. Op Zwarte Zaterdag that is. Niet dat wij er last van hadden. Naar het zuiden was het doffe ellende, maar naar het noorden was het bij ons niet zo druk. De eerste uren tuften we dan ook lekker door en pas na Parijs werden de kinderen (die toch in de auto in slaap waren gevallen) wakker.

Het ging als een speer. Na exact negen uur waren we thuis. Weliswaar moe. Maar ach, thuiskomen is stiekem toch ook altijd weer lekker. Hoe leuk de vakantie ook was.

En volgend jaar?

En één schrale troost? Volgend jaar gaan we waarschijnlijk weer naar dezelfde omgeving. Héél misschien zelfs dezelfde camping, maar dat zien we in het najaar wel weer. Voor nu is het even goed. Al wil ik diep in mijn hart deze vakantie toch nog even terug. Wat een verschil met vorig jaar. Het kan verkeren.