Vorige week nam mijn jongste dochter afscheid van het kinderdagverblijf en de peuterschool. En dus moesten we veel, heel veel, afscheidstraktaties maken. Maar hé, het is gelukt.
De vorige keer had ik mij er nog met mason jars afgemaakt. Dat was super relaxt. Maar om nou weer met mason jars aan te komen?
Afscheidstraktaties: Cupcakes
Bovendien wilde mijn jongste dochter dat we cupcakes gingen bakken. ‘Dat had grote zus ook!’ Dat is waar, voor het afscheid van haar zus hadden we inderdaad tig cupcakes gemaakt. Ja, dan mocht zij ook. Dat was inderdaad wel zo eerlijk.
Maar ja, ik moest wel een stuk of dertig van die krengen maken. Met glazuur en ook nog eens ingepakt voor het geval de kinderen die cupcakes naar huis zouden nemen.
Ook paddenstoelencakejes
De dag voor mijn jongste dochter voor het eerst ging trakteren, ontdekte ik dat ik niet genoeg boter had. Gelukkig had ik nog tijd genoeg, altijd fijn, en konden mijn jongste dochter en ik dat nog kopen.
Maar toen spotte mijn jongste dochter in de super een andere cakemix. Dat waren cakes die eruit zagen als paddenstoelen. Hartstikke schattig. Nog beter? Als ik twee pakken combineerde, kon ik één klap dertig van die dingen maken.
Now we’re talking. Ik heb ze gekocht.
Een paar parapluutjes er, inpakken en op het label ‘aju paraplu’ schrijven en klaar was ik.
Ik heb ze meegenomen.
Hulp
‘s Middags waren de meisjes maar al te zeer bereid om te helpen. Lees, de schaal en spatels schoon likken. Want hé, dat is voor kinderen het allerleukste van cupcakes en paddenstoel cakejes – ik maakte ze beide – maken.
Ik was intussen lekker aan het zwoegen. Vooral omdat de boter nog te koud was, mijn mixer even dienst weigerde (heb ik vaker last van) en de oven niet hoog genoeg stond.
Maar nadat de temperatuur omhoog geschroefd was, de boter lekker zacht werd en de mixer het weer deed, kwam het goed.
De cupcakes werden gaar, koelden keurig af, daarna ging het glazuur erover en kon de versiering erover.
Dit kon slechter.
Vervolgens bakte ik die paddenstoelencakejes. En mensen, die mogen blijven. Wat een uitvinding. Ik kon er dertig tegelijk maken, het glazuur was veel simpeler te maken en de versierselen zaten er ook zomaar op.
Het zag er nog leuk uit ook.
Daarna moest de boel nog ingepakt worden. Ik ben er tot half zeven ‘s avonds mee bezig geweest. Maar daarna was ‘t wel klaar en kon ik weer rustig ademhalen.
Dit. Had. Ik. Achter. De. Rug.
En hoe fijn, de kinderen vonden ‘t nog eens lekker ook. Want leuk glazuur of niet, die dingen moeten ook een beetje eetbaar zijn.
Die cakejes mogen blijven
Dat betekent niet dat ik verlost ben van de traktaties. Ik moet nog een keer. Maar dan voor de verjaardag van mijn dochter op de basisschool. Het goede nieuws? De paddenstoelencakejes gaan mij weer redden. Of ze het nou leuk vinden of niet, die kinderen van groep 1 gaan ze krijgen.
En daarna ben ik er echt voorlopig weer vanaf en hoef ik nooit weer afscheidstraktaties te maken. Pas in september hoef ik weer. Maar dat zijn maar achttien traktaties. Wat denken jullie, zouden kinderen van groep 4 ook paddenstoelencakejes lusten?
Misja says
Wie nee zegt tegen paddenstoel cakejes verdient geen traktatie 😛
Danielle Spoelstra says
Haha, zo is dat!